O primeiro medo
Estabamos sós, María e mais eu, abrazados no cuarto de baño. Fuxitivos do terror, agochárnonos naquda cámara escura. Os días de tempestade podíase oír o bruar mariño. O de hoxe era o rosmar enferruxado, asmático, da cisterna. Por fin, oírnos a súa voz. Chamaba por nós. Primeiro com desacougo. Logo, con crecente angustia. Deberiamos responder. Dar o sinal de vida. Mais da anticipábase. Oírnos o seu arfar, o atropdo dos pasos, corno o osmar excitado de quen venta un rastro. María tirou do pasador. Miña nai empurrou a porta, arrastrando a luz, aínda coa tormenta nos ollos. O medo dela era o de quen chega á casa e non atopa os HIlos que deixou tranquilos e xogando. O naso medo aínda era máis primitivo: era o primeiro medo.
Miña nai, Carme, traballaba de leiteira. Vivíamos de aluguer nun baixo da rúa Marola, no barrio do Monte Alto, na Coruña. Había pouco que meu pai volvera de América, de La Güaira, onde traballou na construción, polos cumíos dos edificios ou a gabear ceas en estadas voandeiras.
-9 -
No hay comentarios:
Publicar un comentario