-¿Aínda non pasou Franco? -pregunta a iso das dez menos cuarto unha que acaba de chegar. Trátase dunha solteirona que non ten nada que facer a aquela hora e vén sentar nunha das titas desocupadas, mesmo debaixo das árbores da estrada.
- Parece que hoxe se atrasa - di un pamparrán que por alí aparece.
Non é a primeira vez que a parella de municipais percorre as rúas e, se por acaso sorprende un bo número de rapazas xogando á ía, comínaas a que vaian á curva saudar o Caudillo.
Os policías da secreta abandonan precipitadamente os coches. Dentro dun Land Rover, un garda civil comunícase por radiofrecuencia. Os axentes de circulación fan soar o silbato. Comezan a deter a tódolos vehículos. Tanto coches particulares como autobuses de transporte. O Ideal que se dirixe a Ferrol, aínda menos mal, tivo sorte, e xa vai pola Ponte de Pedra.
- Xá vén -asegura Francisca Iglesias Calvo. E a primeira dunha serie de falsas alarmas. O vento trae as dúas badaladas das e media.
A xenre fártase de agardar. Pero, á altura da Academia, xa son visibles os faros das motos da Guardia de Franco. Em cuestión de segundos, aparecen no cruzamento. Frean o xusto na curva fechada, e empurran dunha áulica caravana, composta por media ducia de vehículos.
Entón prodúcese unha amigable discusión entre as testemuñas presenciais. Cadaquén recolle unha opinión distinta sobre o acontecemenro.
-¿Onde ía?
-Ia no terceiro.
-Non, que ía no cuarto ...
En certas ocasións óbrase o milagreo Os motoristas reducen a velocidade na recta, e entran devagariño na curva, asubiando. E, detrás deles, así fan tódolos vehículos. A algunhas mulleres dálles tempo a aplaudir e a berrar:
-¡Franco!, ¡Franco!, ¡Franco!
No automóbil de maiores dimensións acéndese un ha luz. Aman esquerda do Generalísimo, trémula e sen tento, pero aínda cruel, elabora un aceno que pode estar destinado quer a un cativiño, quer á nai que porta o filio no colo, quer a unha das rapazas en flor.
Paréceme que vin na efixie baleira do vello o rostro dos retratos oficiais. A luz do coche apágase.
-Ia no segundo.
-Non sei ande tes os ollos. Ia no terceiro.
Nesta ocasión tampouco non hai xeito de pór de acordo ás testemuñas presenciais.
Como lles sucede a tódolos tiranos que se apropian durante langas décadas da vida dun pobo, o Generalísimo deixa atrás Pontedeume convencido de que a historia non o condenará. Pensa nun extraordinario reo, nas nerviosas convulsións do peixe prateado na red e do truel, e sostén unha conversa imaxinaria con ese home que guía os seus pasiños curtOS e tementes palas enchoupadas marxes que lamben as augas burbullantes do río. A historia escríbena case sempre os gañadores. Nunca as vítimas. Só, en especiais circunstancias, os sobreviventes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario