FAULKNERIANA

UNHA INTRODUCIÓN A “O RUIDO E A FURIA”
Texto escrito por William Faulkner en 1933 e non publicado ata 1972 por James 8. Menwether en The Southern Review 8. pp 705-710.

Escribín este libro e aprendín a ler. Aprendera algo de cómo escribir con Soldiers’ Pay —como aproximarse á linguaxe, non tanto con seriedade, como o fai un ensaísta, senón cunha especie de respecto e alerta, como un se aproxima á dinamita; mesmo con ledicia, como un se aproxima ás mulleres: se cadra coas mesmas intencións secretas e faltas de escrúpulos, Mais cando rematei O ruido e ajuna descubrín que realmente hai algo ao que o termo tan gastado de arte non só pode, senón que debe, serlle aplicado. Naquel momento descubrin que pasara de largo por todas as miñas lecturas, desde Henry James a Henty ou os asasinatos dos xornais, sen facer distincións e sen dixerir nin unhas nin outras, como o faría unha cabra ou unha avelaíña. Despois d’O ruido e a furia e sen mentes de volver abrir un libro, nunha sede de reverberacións demoradas coma nas treboadas do verán, descubrin os Flauberts e os Dostoievskis e os Conrads cuxos libros lera dez anos atrás Con O ruido e a furia aprendín a ler e abandonei a lectura, xa que desde entón non volvín ler máis nada.
[…]
Nese instante crin entender por qué non recuperara aquela éxtase pnimeira, e que xamais a volveria a recuperar; que calquera novela que fose escribir no futuro escribinase sen desgana, inais tamén sen expectación e sen ledicia:
que n’O ruido e a furia deixara xa probabelmente a única cousa que en literatura me la conmover a fondo: Caddy a gabear pola pereira para contemplar pola ventá o velorio da avoa merares Quentin e Jason e Benjy e os negros ollaban cara arriba o traseiro enlamado das súas cirolas
[…]
Escribin Sartorius. Levou moito máis tempo, e o editor rexeitouna de primeiras. Pero eu funa mercando aquí e acolá durante tres anos cunha esperanza teimuda e minguante, quizais para xustificar o tempo que empregara en escribila. Esa esperanza foi morrendo aos poncos, malia non causar dor ningunha. Un día sentin coma se pechase a porta entre mm e todos os enderezos e catálogos das editorlais. Dixenme. Ágora sei escribir. Ágora podo facerme unha vasilla coma a que Uña aquel romano a carón da cama e á que lentamente lle ía gastando o bordo de tanto bicala. E así eu, que nunca tivera unha irmá e perdera fatalmente á miña filla acabada de nacer, decidín agasailarme a mm mesmo cunha rapariga fermosa e tráxica.